Παντρεμένοι;;;
Σχέση;;;
Συγκατοίκηση;;;
Πόσο δύσκολο γίνετε μερικές φορές να είσαι «ζευγάρι» με κάποιον άλλο άνθρωπο; Όταν όλα πάνε καλά κανένα πρόβλημα, όταν όμως υπάρχουν διαφωνίες; Καυγάδες; Το κείμενο που ακολουθεί δεν είναι επιστημονικό άρθρο , δεν το έγραψε κάποιος ψυχολόγος ή ένας ειδικός με εξειδίκευση πάνω στις σχέσεις των ζευγαριών. Απλά είναι μερικές σκέψεις που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας. Σκέψεις που προέκυψαν από προσωπικές εμπειρίες. Δεν χρειάζεται να τις πάρετε «τοις μετρητοίς». Μπορείτε βέβαια εάν νομίζετε ότι σας εξυπηρετούν να τις δοκιμάσετε. Εάν σας κάνουν τις κρατάτε, εάν όχι τις πετάτε.
Αφορμή όλων αυτών στάθηκε μία σύγκρουση που είχα πριν από λίγο με τη σύντροφο της ζωής μου. Ξεκίνησε λέγοντας μου ότι νιώθει ότι πιέζεται για αυτόν τον λόγο, για εκείνον τον λόγο και μετά το ένα έφερε το άλλο και καταλαβαίνετε…
Μετά το πέρας της σύγκρουσης πήγα στο κρεβάτι μου να ξαπλώσω και η λέξη που κυριολεκτικά εισέβαλε στο μυαλό μου είναι η λέξη ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ!!! Ανά τον κόσμο υπάρχουν ηφαίστεια που είναι σε έκρηξη, που είναι σε έξαρση, που έχουν τα σκαμπανεβάσματα τους κι όλα αυτά γιατί; Γιατί η γη είναι κάτι ζωντανό. Η Γη δεν είναι μια πέτρα του τίποτα. Η Γη είναι ένας ολόκληρος εσωτερικός κόσμος που γαληνεύει, εκτονώνεται. Αν δεν εκτονωθεί, θα σκάσει. Και κατά τούς σεισμολόγους, θα ξέρετε καλά, ότι ουσιαστικά δύο κόσμοι ή τρεις κόσμοι, οι περίφημες τεκτονικές πλάκες, συγκρούονται και ψάχνει η μία να βρει άκρη με την άλλη.
Κάπως έτσι λειτουργούν και οι συγκρούσεις μέσα σε μία σχέση. Μην παρεξηγούμαι… Δεν λέω ότι οι άνθρωποι δεν πρέπει να καταπολεμούν μέσα τους όλες τις αιτίες που τούς χωρίζουν με τούς άλλους και τούς προκαλούν θυμό. Όχι! Λέω όμως ότι όταν ο θυμός έρθει και οδηγήσει σε σύγκρουση είναι μια καλή ευκαιρία για πολλά.
Θα τολμούσα να σας πω ότι μέσα στη σχέση η σύγκρουση μπορεί να διαβαστεί και ως ευλογία και τον πόνο που προκαλεί συγκρούσεις… εγώ θα τον χαρακτήριζα ως «το παράσημο των έγγαμων ασκητών». Γιατί, ένας είναι ο δρόμος τουλάχιστον μες στην πίστη μας: Ο ασκητισμός. Και χωρίζεται σε δύο κατηγορίες· στον άγαμο και στον έγγαμο ασκητισμό.
Έχετε τα αυτά στα υπ’ όψιν, γιατί αυτή η περίφημη Βασιλεία των Ουρανών κερδίζεται από βιαστές, κερδίζεται δηλαδή από ανθρώπους που ξέρουν να μάχονται, να παλεύουν, να πέφτουν, να σηκώνονται, να προκαλούν πολλές φορές πόνο στον άλλον και στον εαυτό τους, αλλά που δεν χάνουν τον προσανατολισμό τους και δεν εγκαταλείπουν τον ανήφορό τους. Με άλλα λόγια, η Βασιλεία των Ουρανών κερδίζεται από ανθρώπους ζωντανούς. Τίποτα μη ζωντανό δεν πρόκειται να εισέλθει στη Βασιλεία των Ουρανών, τίποτα απολύτως.
Λοιπόν, κάθε σύγκρουση όταν προκύπτει, δεν προκύπτει τυχαία, δεν σκάει ξαφνικά. Έχουν προηγηθεί πολλά πράγματα, πολλά από αυτά, όπως και στα ηφαίστεια, υπόγεια. Κάποια στιγμή απλώς η λάβα έρχεται να βγει προς τα έξω. Έχω παρατηρήσει στην δική μου οικογενειακή ζωή ότι η ένταση με την ηρεμία έχουν σχεδόν τακτική χρονική περιοδικότητα. Σαν ένα σύστημα που θέλει να επανατοποθετηθεί. Και για να γίνει πιο ευχάριστη η εισήγησή μου σήμερα, σκέφθηκα να χωρίσω σε δέκα περιπτώσεις, σε δέκα μεθόδους την αποφόρτιση ενός συζυγικού καυγά.
Αυτό που προτείνω είναι δέκα απλούς τρόπους για να ξεφύγετε με αξιοπρέπεια από ένα συζυγικό καυγά. Τούς 10 τρόπους, για να βγει κανείς από μία σύγκρουση, θα αρχίσω να σας τούς λέω έναν – έναν. Μερικοί μάλιστα συνοδεύονται και από μια μικρή ιστορία.
1. Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται ή όπως ακούγονται.
Πρώτος λοιπόν τρόπος, κάποιος να αποφορτίσει ένα κλίμα κατ’ αρχήν μέσα του, είναι να πειστεί ότι στη μεγάλη πλειοψηφία των συγκρούσεων μεταξύ δύο ανθρώπων, κάτι θα μπορούσε να είχε διαβαστεί και να ακουστεί διαφορετικά. Θα σας πω μια στιχομυθία την οποία χρησιμοποιώ πολύ συχνά τελευταία, μια στιχομυθία της περασμένης γενιάς από τη δική μου. Δυο αγαπητοί καθηγητές, πολύ καλοί στην δουλειά τους, Θεολόγοι και οι δύο, είχαν από φοιτητές μια αδελφική σχέση. Ο ένας κατάφερε και έκανε πανεπιστημιακή καριέρα, ο άλλος παρόλο που ήταν πάρα πολύ καλός, απέτυχε. Δε μπόρεσε. Και μάλιστα, όχι λόγω ελλείψεως προσόντων, αλλά περισσότερο λόγω ελλείψεως κάποιων …χρήσιμων γνωριμιών. Ο πρώτος μάλιστα είχε παλέψει πολύ για το φίλο του να τον βάλει στο Πανεπιστήμιο αλλά δεν τα κατάφερε. Προέκυψε, λοιπόν, η εξής στιχομυθία, στην οποία ήμουν παρών. Λέει ο πρώτος στον δεύτερο:
«Βρε, Γιάννη μου, τόσοι ντενεκέδες στο Πανεπιστήμιο και να λείπεις εσύ;» Ο δεύτερος παρεξηγήθηκε. Ο έπαινος διαβάστηκε ως μομφή. Ο δεύτερος άκουσε: «Σ΄ αυτή τη συλλογή των ντενεκέδων, κι εσύ ο ντενεκές έπρεπε να ήσουν». Κι όμως: Ο άλλος είχε πει το εντελώς αντίθετο.
Μια σύγκρουση, ένας καυγάς, είναι πολλές φορές, μια κακή συγκυρία, μια λάθος ανάγνωση ενός λόγου ή μιας αντίδρασης. Μια επιβαρυμένη ψυχολογική κατάσταση, κάποιες περιστάσεις, η κούραση, τα απωθημένα, πράγματα που δεν εκτονώθηκαν στο παρελθόν, παλιά η πρόσφατα, χρησιμοποιούν ένα λεγόμενο, μια αστεία αφορμή για να βγουν προς τα έξω. Αν αυτό οι άνθρωποι το θυμόντουσαν αυτό συχνά, θα «διάβαζαν» μια σύγκρουση όχι ως επίθεση ή κάτι κακό, αλλά σαν ευκαιρία η έστω σαν μια εκτόνωση ενός συστήματος. Τελικά θα αντιλαμβανόντουσαν, πως μια σύγκρουση καταλήγει να είναι ένα φυσικό γεγονός, πολλές φορές και έξω από τις επιλογές μας.
Πρώτη, λοιπόν, πρόταση μου είναι να βγει κανείς αξιοπρεπώς από μία σύγκρουση, διαβάζοντας τα πράγματα αλλιώς. Ότι δηλαδή, απέναντί σου, δεν έχεις έναν σύντροφο η μία σύντροφο που άλλο τάμα δεν είχε στη ζωή της σήμερα, παρά το πώς θα σε μειώσει η πώς θα σε πληγώσει, ούτε ξύπνησε ο συγκεκριμένος άνθρωπος το πρωί με αυτό το σκοπό! Και ότι δύο άνθρωποι έχουν εμπλακεί σε μια κατάσταση την οποία σαφέστατα δεν έχουν επιλέξει. Και είναι τραγικό… για σκεφτείτε το! Δυο άνθρωποι να είναι μπλεγμένοι σε μια κατάσταση που αν ρωτούσες και τούς δύο αν τούς αρέσει, θα απαντούσαν μ΄ ένα στόμα «όχι»!
2. Περιορίστε τον καυγά στο «τώρα».
Δεύτερος τρόπος αποφόρτισης του κλίματος είναι ο περιορισμός του καυγά στο «τώρα». Μια σύγκρουση δεν είναι η αιτία και αφορμή να κάνουμε «απολογισμό» μιας σχέσης η ενός γάμου από τότε που γνωριστήκαμε! Πολύ περισσότερο δεν είναι μια καλή ευκαιρία να πούμε στον άλλον ξεκάθαρα «πόσο λάθος έκανα που έμπλεξα μαζί σου»! Κατ’ αρχήν αν το πεις, δεν το πιστεύεις. Κατά δεύτερον, αν το πεις, παρόλο που δεν το πιστεύεις, το λες και πρέπει από στοιχειώδη …αξιοπρέπεια να το υποστηρίξεις. Οπότε, γίνεσαι ακόμη πιο επιθετικός, όπως γίνεται επιθετικός ένας άνθρωπος που μια θέση του δεν την πιστεύει, αλλά ήρθαν έτσι τα πράγματα, που πρέπει να την υποστηρίξει. αλλιώς πρέπει να πει ότι του ξέφυγε. Αλλά δεν είναι ώρες εκείνες να πεις «μου ξέφυγε». Εκείνη την ώρα έχεις μόνο… δίκαιο!
Έτσι λοιπόν, σε έναν καυγά που πρέπει να κρατήσει μια… ποιότητα, δεν χρησιμοποιούμε ποτέ χαρακτηρισμούς που αφορούν όλη τη ζωή, αλλά μόνον το συγκεκριμένο γεγονός που μας απασχολεί εκείνη την ώρα. Επίσης, ποτέ σε έναν καυγά δεν κάνουμε προγραμματικές δηλώσεις του στυλ: «από εδώ και πέρα θα…». Ποτέ! Ούτε απειλούμε, ούτε προειδοποιούμε. Όποιος μιλά έτσι, θα γίνει ψεύτης και θα εκτεθεί, διότι ποτέ δεν τηρούνται για πολύ οι αποφάσεις των θυμωμένων. Αν τώρα λόγω ισχυρογνωμοσύνης θελήσει να τις τηρήσει, εκεί είναι που θα εκτεθεί ακόμη περισσότερο, διότι οι αποφάσεις που θα πάρει «εν βρασμώ», θα είναι κατά 90% από βλακώδεις έως εξωπραγματικές.
Άρα, λοιπόν, για να αποφορτιστεί εύκολα ένα κλίμα σύγκρουσης απομονώνουμε παρελθόν και μέλλον και μένουμε στο παρόν. Αν το καταφέρουμε, θα διαπιστώσουμε ότι το συγκεκριμένο γεγονός που προκάλεσε όλη αυτή τη σύγκρουση, συνηθέστατα, είναι για γέλια! Τόσο ασήμαντο είναι! Απλώς έχει χρησιμεύσει στο να ανασύρει στην επιφάνεια παλιές αμαρτίες και ανεκπλήρωτα σχέδια.
3. Ο χαρακτήρας του ανθρώπου φαίνεται στο χαρτί και στο πιοτί.
Συμπληρώνω όμως πως φαίνεται και στον τρόπο που μαλώνει. Την ανατροφή του, την ποιότητά του, τα «πιστεύω» του τα φανερώνει ο καθένας απλόχερα μέσα σε μια σύγκρουση. Γι αυτό, καλό είναι μια σύγκρουση να μην ξεφεύγει από τον έλεγχο. Αν αυτό συμβεί, θα βγουν στην επιφάνεια ακατέργαστα κομμάτια, που θα πικράνουν τον άλλον, αλλά κι εμάς. Θα λυπηθούμε και θα γεμίσουμε ενοχές, οι οποίες συνήθως γίνονται αιτία για ακόμη μεγαλύτερη επιθετικότητα. Είναι κρίμα! Γιατί δεν είμαστε μόνον αυτοί, όπως θα φανερωθούμε σε έναν καυγά. Και κυρίως δεν θέλουμε να έχουν οι άλλοι την εικόνα αυτή για μας.
Γενικά πρέπει να υπάρχει ακόμα και στον καυγά ένα «σαβουάρ βίβρ». Είναι θέμα αισθητικής. Πως επιτυγχάνουμε το «σαβουάρ βίβρ» αυτό; Δεν υπάρχουν συνταγές, υπάρχει όμως ένας κανόνας· Ο καυγάς πρέπει να δίνει κάποια διαλείμματα περισυλλογής. Δηλαδή τσακωνόμαστε που τσακωνόμαστε, αλλά ας κάνουμε κι ένα διάλειμμα μικρό, και ας φανταστούμε ότι ο καυγάς αυτός μαγνητοσκοπείται. Ας αναρωτηθούμε: Όταν τον ξαναδούμε, πως θα αντιδρούσαμε; Δεν θα ξέραμε που να κρυφτούμε η θα λέγαμε «καλά τα πήγα»; Για σκέψου, η συμπεριφορά σου με αυτή τη φανταστική εικόνα μήπως οδηγούσε στο ότι «Πω πω, δεν αντέχω να με βλέπω έτσι, ας το κόβαμε… δεν είμαστε εμείς».
Άρα, λοιπόν, ο θυμός, αν δεν μπορεί να μερώσει εσωτερικά, πρέπει να βγει, αλλά να βγει με διάθεση και ευκαιρίες αυτοπαρατήρησης. Μην μείνει μέσα μας. Θα αρχίσει να διαβρώνει τα τοιχώματα της ψυχής μας. Αυτή η εσωτερική τοξίνη θα βγει στο μέλλον με δόσεις, κυρίως με την μορφή «μπηχτής». Για κάποιους άλλους, ο τοξινωμένος θυμός θα πάρει την μορφή ειρωνείας, η οποία είναι ότι πιο θανατηφόρο έχει εφευρεθεί στις ανθρώπινες σχέσεις. Η ειρωνεία μπορεί να σκοτώσει και να κάνει τέλειο έγκλημα χωρίς να υπάρχει ένοχος. Ο είρων είναι «εγκληματίας» ο οποίος δεν θα διωχθεί ποτέ γιατί δεν έχει δώσει λαβή. Ξέρει όμως ακριβώς τι να πει, πως να το πει και πότε, προκειμένου να πληγώσει θανάσιμα.
Μπροστά, λοιπόν, σε αυτές τις πολύ κακές εξελίξεις καλύτερα ένας θυμός «ωραίος», «αρχοντικός», να τον «ευχαριστηθούν» και οι δύο, χωρίς να πληγώσουν ανεπανόρθωτα την εικόνα τους. Και μετά, αν έχουν και λίγο χιούμορ, να γελάσουν και με τούς εαυτούς τους. Γιατί αυτό είναι μια ωραία κατάληξη ενός καυγά: η αυτογελοιοποίηση! Είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα και κυρίως πολύ λυτρωτική διαδικασία!
4. Πολλοί καυγάδες έχουν τις αιτίες τους σε τρίτα πρόσωπα.
Πολλοί καυγάδες γίνονται για αιτίες οι οποίες είναι απλώς κληρονομικές, για αιτίες, που μας ήρθαν από τούς περασμένους. Πολλές φορές μαλώνουμε για πράγματα που τα βρήκαμε έτσι. Πάρα πολλοί γάμοι και πάρα πολλές καταστάσεις γύρω μας δουλεύουν με δεδομένα τα οποία οι εμπλεκόμενοι δεν επέλεξαν, αλλά τα κουβαλούν στην πλάτη τους. Έχω δει, ας πούμε, πολλές φορές κυρίες, οι οποίες έχουν αποφασίσει ότι οι δουλειές του σπιτιού είναι επώδυνες και τούς στερούν την υπαρξιακή τους ανάπτυξη. Κληρονόμησαν όμως τη νοοτροπία μιας νοικοκυράς, που έχει όλο το σπίτι πάνω της. Δεν παραχωρούν το καθήκον αυτό. Έτσι το πήραν και έτσι το πηγαίνουν. Ας προκαλεί θυμό, ας προκαλεί αγανάκτηση, ας προκαλεί συναισθήματα αδικίας…, όταν όμως πάει να αλλάξει το πλαίσιο, η κληρονομημένη συμφωνία… όχι… Μια ιαχή ακούγεται: «Κάτω τα χέρια απ΄ το βασίλειό μου».
Άρα, λοιπόν, ο τέταρτος τρόπος αποχώρησης – απόδρασης από έναν καυγά είναι η συνειδητοποίηση της τραγικότητας να παλεύουμε για πράγματα και για δυσλειτουργίες σχέσεων που χάνονται στο χρόνο πίσω. Δεν ξέρουμε πώς φτάσανε ως εμάς… Και το τραγικό είναι ότι αν δεν το ψάξουμε, σε λιγάκι θα τις κληρονομήσουμε και στους επόμενους, χωρίς να μπορούμε να εξηγήσουμε από πού προέρχονται. Απλώς θα πούνε κι εκείνοι κάποτε με τη σειρά τους: «Εδώ μέσα -μες στον γάμο- έτσι τα βρήκα, έτσι είναι, έτσι τα παραδίδω».
5. Χρησιμοποιήστε τα παιδιά ως μέσω αναστολής του καυγά.
Πέμπτος τρόπος αναστολής ή γρήγορης δραπέτευσης από έναν καυγά είναι η παρουσία παιδιών. Για πράγματα που είπες σε μια σου σύγκρουση υπάρχει βάσιμη πιθανότητα, και πολύ μεγάλη, ότι θα μετανοήσεις. Εάν υπήρξε όμως παιδί, ως μάρτυρας μιας σύγκρουσης ανάμεσα στους γονείς του, δεν θα ενημερωθεί ποτέ για την μετάνοιά σου αυτή. Η μνήμη του θα περιλαμβάνει μόνον αυτά που άκουσε και είδε. Δεν θα μάθει ποτέ τι συναισθήματα είχες μετά, ότι αυτό δεν έπρεπε να γίνει. Αλλά και να τα ακούσει, δεν θα το πιστέψει. Γιατί η ένταση των δύο γεγονότων της σύγκρουσης και της μεταμέλειάς σου κατόπιν, είναι πάρα πολύ δυσανάλογα και στην ψυχή του θα εγκατασταθεί το πιο έντονο ερέθισμα. Δεν σημαίνει υποχρεωτικά για ένα παιδί που είδε έναν καυγά ότι θα βγει …ναρκομανής… Δεν λέω τέτοια πράγματα. Λέγω όμως ότι σε κάποιον τομέα της ζωής του, του έδεσες στο πόδι μια μικρή η μεγάλη αλυσίδα. Και βέβαια όλα αυτά εξαρτώνται από την ένταση, την ποιότητα του καυγά και την περιοδικότητά του. Άλλο να μαλώνεις μια φορά το τρίμηνο και άλλο να μαλώνεις τρεις φορές την εβδομάδα. Τέτοια «διασκέδαση», τρεις φορές την βδομάδα, σας προτείνω να την κόψετε… Καταντάει από ένα σημείο και πέρα ανθυγιεινό, και για σας και για τους τυχόν μικρούς παρατηρητές σας.
6. Το σίγουρο είναι ότι σε κάτι έχεις άδικο.
Όσο κι αν φαίνονται όλα υπέρ σου, σε κάτι έχεις άδικο, έστω και σε ένα. Ποτέ δεν υπάρχει σύγκρουση με 100% δίκιο σε όλα… Με τίποτα. Δεν είναι κακό, λοιπόν, κάποιος να μαλώνει. Αυτό που είναι σημαντικό είναι να μην μαλώνει με απόλυτη αυτοπεποίθηση.
Σε έναν «καλό» καυγά κορυφώνεται η ένταση και ξαφνικά έρχεται ένα στοιχείο που δεν το έχεις υπολογίσει. Και πολλές φορές – αυτή είναι η ειρωνεία – σε μία σύγκρουση το κρίσιμο στοιχείο μας περιμένει στο τέλος και έρχεται να αναιρέσει όλη την ψυχική ενέργεια που έχει καταναλωθεί για το προηγούμενο δίωρο, ας πούμε. Λες «αυτό αν το ήξερα, αυτά τα πράγματα δεν θα συνέβαιναν…». Το κρίσιμο στοιχείο, λοιπόν, σας συμβουλεύω να το έχετε πάντοτε ως δεδομένο. Από μία σύγκρουση, και στους δυο, πάντα έχει διαφύγει ένα κρίσιμο στοιχείο, το οποίον αλλάζει το σκηνικό. Και να μην το ξέρετε, βάλτε το μέσα στα δεδομένα σας, ώστε να σας φύγει η αυτοπεποίθηση. Δεν γίνεται. Είναι βέβαιο ότι κάτι υπάρχει η κάτι δεν διαβάσαμε κι οι δυο σωστά. Αυτό το “κάτι”, μπορεί να είναι ένα γεγονός του παρόντος. Μπορεί να είναι ένα τραύμα, που τώρα αποκαλύπτεται. Μπορεί και ένας φόβος, που τώρα δείχνει τα δόντια του. Σημασία έχει να είμαστε σε εγρήγορση για την τυχόν ανατροπή των δεδομένων. Τις περισσότερες φορές, τα στοιχεία αυτής της ανατροπής είναι μπροστά στα μάτια μας.
7. Να είστε έτοιμοι να αλλάξετε το σενάριο.
Υπάρχει μία κυρία που έρχεται στην εκκλησία, που ο άντρας της είναι στην επιτροπή που επιλέγει τούς πιλότους των καταδιωκτικών στη Σχολή Ικάρων. Καταλαβαίνετε ότι ψάχνουν τούς ανθρώπους με πολύ συγκεκριμένα προσόντα, όχι μόνο υγείας αλλά και τρόπο σκέψης. Μου έλεγε, λοιπόν, το εξής· Στον τέταρτο όροφο της Σχολής Ικάρων γινόταν η προφορική συνέντευξη και μάζεψαν όλους τούς υποψηφίους αφού πέρασαν τεστ υγείας και έδωσαν τα γραπτά τους. Έμπαινε μέσα ο υποψήφιος.
«Είσαι καλά, παιδί μου;»
«Μάλιστα».
«Μια διαταγή θα σου δώσω μόνο, ένα πρόβλημα· το απαντάς, μπαίνεις στο αεροπλάνο».
«Μαλιστα, κύριε, μάλιστα».
Τεταρτος όροφος. «Πηδα από το παράθυρο»!
«Μα…»
«Πηγαινε, ο άλλος».
Αυτός κοιτάει κάτω μήπως έχει κάνα δίχτυ… κάνα στρώμα…
«Ελεύθερος!»
Δεύτερος… τρίτος… πέμπτος… Ο ένατος πάει… κοιτάζει, ανεβαίνει στο παράθυρο… και πηδάει προς τα μέσα. Βλέπετε, δεν καθόριζαν οι εξεταστές στους υποψηφίους προς ποια κατεύθυνση να πηδούσαν από το παράθυρο· μέσα η έξω!
Τι σημαίνει αυτό; Ότι πρέπει να είμαστε πάντα έτοιμοι να αλλάξουμε το σενάριο μιας σύγκρουσης που συνήθως στα ζευγάρια με μεγάλη ιστορία, όχι μόνο συμβίωσης, αλλά και συγκρούσεων, έμπειρα πια, ξέρουν από την πέμπτη λέξη περίπου πού θα πάει ο καυγάς! Ξέρεις τι θα ακουστεί, πότε θα ακουστεί, που θα καταλήξουν, τι θα πω, τι θα πεις…
Είναι μεγάλη επιτυχία για κάποιον να αλλάξει την πορεία των γεγονότων. Πολλές φορές αρκεί να μην πεις αυτό που σου έρχεται εκείνη την ώρα. Πνιχ’ το! Πες κάτι άσχετο! Την ώρα που μαλώνεις και κάθεσαι… και έχεις ανοιχτό παράθυρο… «Ναι, αλλά η νεραντζιά φέτος δεν έβγαλε καλά νεράντζια». Μπαμ! Παγώνει το σύστημα. Ο άλλος τρελαίνεται, τρελαίνεσαι κι εσύ μαζί… μπορεί να πλακωθείς για τα νεράντζια! Αλλά, προσέξτε όμως κάτι… Αν μη τι άλλο έχει ένα ενδιαφέρον! Χάνεις που χάνεις τον χρόνο σου, θα φορτωθείς που θα φορτωθείς, ας είναι κάτι ενδιαφέρον, κάτι πρωτότυπο· δεν ξέρεις που θα σε βγάλει!
Εάν το τολμήσετε αυτό, αξίζει! Έστω ο ένας από τούς δύο… Ξέρετε πόσο χρειάζεται ένα τρένο με προορισμό την Κομοτηνή να βρεθεί στη Βέροια; Σε ένα σημείο της διαδρομής, αρκεί το παίξιμο ενός κλειδιού. Αυτός είναι ο καυγάς. Στην τροχιά τη συνηθισμένη κάποιος αποφασίζει κάποια στιγμή να αλλάξει το κλειδί για να το πάει αλλού… Συνήθως, όπου αλλού και αν πάει θα είναι καλύτερα από εκεί που πήγε. Τουλάχιστον σπάει η μονοτονία.
8. Σ’ ένα καυγά τα ελαττώματα και των δύο μεγεθύνονται.
Ο μέχρι χτες αποδεκτός, έστω κι αν φωνάζει λίγο δυνατότερα από τον μέσο όρο, την ώρα του καυγά, γίνεται ένας κρετίνος, ένας χούλιγκαν, ένας Βίκινγκ, που γεμίζει τον σύντροφο ή την σύντροφό του με τοξικές σκέψεις: «Τι ήθελα και έμπλεξα μαζί του;», ενώ αυτό το πράγμα ήταν ασήμαντο μόλις προ τριών ωρών. Εκείνη την ώρα θα σας πρότεινα να βάλετε στον εαυτό σας ένα ζήτημα, ένα ερώτημα: Εάν ερχόταν αυτή την ώρα ο Θεός και σας έλεγε:
«Σου παραδίδω την γυναίκα σου, η τον άνδρα σου, σκέτο… Δεν του έχω δώσει τίποτα. Κανένα ελάττωμα. Το μόνο που σου αναθέτω είναι να της δώσεις δύο ελαττώματα, αυτά που εσύ θέλεις. Εσύ βάζεις… και φτιάξε μου την γυναίκα η τον άνδρα που ονειρεύεσαι, με μόνον δύο ελαττώματα. Εσύ να δώσεις τα ελαττώματα».
Σας βεβαιώ ότι θα καταλήξετε στο ότι έχει τα δύο πιο εύκολα ελαττώματα που μπορούσατε να βρείτε. Κάντε το τεστ και θα με θυμηθείτε. Είναι τρομερό! Που βρίσκεται το πρόβλημα; Το πρόβλημα βρίσκεται στο ότι χρησιμοποιείς τη λέξη «ελάττωμα», και με το που την χρησιμοποίησες, ότι και να δεις, θα είναι αρνητικό. Εκεί είναι το μυστικό: Έχεις βαφτίσει τα χαρακτηριστικά του άλλου ως ελάττωμα, οπότε σε τρελαίνει. Θα ήταν πολύ εύκολο να φύγει κανείς από συγκρούσεις, εάν απλώς συνειδητοποιούσε ότι ο άνθρωπος που έχει απέναντί του κατά βάθος είναι απλώς διαφορετικός. Και το σημαντικότερο: Αποτελεί μια 100% επιλογή σου!!! Και επειδή μου ήρθε μια φωνή από κάπου που λέει· «Μα, δεν ήξερα. Δε μου είχε δείξει τίποτα τέτοιο», σας απαντώ· Όλα ήταν δεδομένα. Ποτέ δεν υπάρχει κάτι κρυφό για παραπάνω από ένα τρίμηνο μιας στοιχειώδους συνύπαρξης, εκτός αν παντρευτήκατε στην παλιά Αθήνα, που έβλεπε ο άλλος την γυναίκα του τη μέρα του γάμου με το «ταψί» μπροστά!
9. Ο καυγάς τελειώνει… Τι γίνεται μετά;
Το εννιά είναι αφιερωμένο στα μετά τον καυγά. Είναι ένα ειδικό κεφάλαιο που έχει τέσσερα υποκεφάλαια.
Το ένα του εννιά: Τελείωσε ο καυγάς ή τελειώνει… Πιο σημαντικό, ίσως το πιο θεμελιώδες προσόν ενός γάμου πρέπει να επιστρατευθεί. Αυτό το βρήκα σε ταινία, δεν είναι δικό μου αλλά το βρήκα πάρα πολύ πετυχημένο. Το βρήκα στην ταινία, αν δεν κάνω λάθος, «Φρίντα», ήταν αυτή η ζωγράφος… Θυμάμαι την σκηνή που πέθαινε η μητέρα της και η Φρίντα ρωτάει τον πατέρα της, που γυροφέρνει στον κήπο: «Ποιο είναι το πιο βασικό προσόν να κρατηθεί ένας γάμος;». Και της απαντάει αυτός· «Short memory», δηλ. «κοντή μνήμη». Στον γάμο ταλαιπωρούνται πάρα πολύ αυτοί που έχουν καλή μνήμη! Όποιος στο γάμο του θέλει να θυμάται, θα ταλαιπωρείται!
Θα ήταν ευχής έργο, όταν αποφασίσουμε να το κόψουμε ή όταν πια εξαντληθεί το θέμα, να πεις ένα «δεν θυμάμαι τι γινόταν πριν πέντε λεπτά, για θύμισέ μου, κάτι λέγαμε…». Κι αν δεν είναι εύκολο σε πέντε λέπτα, πάρε δέκα, πάρε μία μέρα, όχι παραπάνω. Ένας αββάς στο Γεροντικό έλεγε να μην ξαπλώνουμε το βράδυ στο κρεβάτι, αν δεν έχουμε φιλιώσει μέσα μας με όποιον κι αν συγκρουστήκαμε μέσα στη μέρα. Πόσο μάλλον με τον δικό μας άνθρωπο. Πρώτον, λοιπόν, για να σταματήσουμε έναν καλό καυγά χρειάζεται «short memory». Να ξεχνάμε. Να ξεχνάμε. Διότι, αν δεν ξεχάσουμε, τοξινώνουμε, σαπίζουμε το μέλλον, μαυρίζουμε τη ματιά μας για το μέλλον. Και η μαυρίλα αυτή θα μείνει κι όταν ακόμη θα έχουμε ξεχάσει τον καυγά αυτόν. Κυρίως όμως να ξεχνάμε, γιατί κατά πολύ μεγάλο ποσοστό δεν ήμασταν εμείς αλλά κυρίως δεν ήμασταν αυτοί που εκείνη τη στιγμή, τη δύσκολη στιγμή, θα θέλαμε να ήμαστε.
Δεύτερον, στο εννιά, τα μετά-καυγαδιστικά. Δεν περιμένουμε ο άλλος να συρθεί στα γόνατα και να εκλιπαρήσει για συγγνώμη. Δε γυρνάμε να πούμε ότι «θα το κόψω μόνον αν τον δω να σέρνεται τον ..έτσι… τον αλλιώς…». Έχουμε τις κεραίες μας όρθιες, σε διαρκή κατακόρυφη στάση, για να αρπάξουμε έστω και την υπόνοια, με έμμεσο τρόπο, ότι πάει να ζητήσει συγγνώμη. Μόλις αντιληφθούμε κάτι τέτοιο, αρπάζουμε αυτό το ελάχιστο σημάδι και του λέμε· «Δεκτή». Αυτός μπορεί να πει· « Εγώ… δεν είπα τίποτα… δεν…». Μη του δώσετε σημασία! Το είπε! Απλώς δεν είναι πολύ εύκολο να το δεχτεί, θα το πει στην πορεία. Υπάρχει και η περίπτωση, ούτε τον υπαινιγμό να μην έχετε, αλλά να διαβάσετε στα μάτια του μια γλύκα, ένα «φτάνει». Μην το καταφρονήσετε, μην το αφήσετε να πάει χαμένο.
Η τρίτη περίπτωση του εννιά· Προσοχή στους μετασεισμούς! Ένας καλός καυγάς ποτέ δεν έχει ένα οριστικό τέλος. Ακολουθεί η διαδικασία των μετασεισμών. Δηλαδή υπάρχει περίπτωση, ένα κτίσμα να γλιτώσει το σεισμό και να πέσει στον μετασεισμό. Όταν τελειώσει ένας καυγάς, δεν εφησυχάζουμε, διότι υπάρχουν εστίες προς αναλαμπάδευση και εκεί την πατάνε οι περισσότεροι. Είμαστε σε εγρήγορση, έστω και αν έπεσαν οι τίτλοι τέλους! Δεν είναι το τέλος το οριστικό! Προσοχή! Πολύ επικίνδυνο στάδιο. Η ένταση του καυγά βρίσκεται σε ευθεία αναλογία με την ένταση και την διάρκεια των μετασεισμών. Όσο πιο βαθιά πληγή άφησε ένας καυγάς, τόσο χρόνο χρειάζεται να κλείσει. Αν μάλιστα η εστία αναζωπυρωθεί, μας βρίσκει και εξαντλημένους. Και εδώ καιροφυλακτεί η απόγνωση. Τη στιγμή αυτή, ας ξέρουμε περί τίνος πρόκειται. Ας μην πούμε εύκολα το «πάλι τα ίδια». Υπομονή! Τελειώνει όπου να ΄ναι. Η διαίσθησή μας θα μας ενημερώσει ότι όντως έπεσαν οι τίτλοι τέλους. Δοκιμάστε τα όλα αυτά, πιστεύω πως μιλάω στην εμπειρία σας.
Τέταρτο του εννιά! Έχει να κάνει με την «short memory», αλλά θέλει ειδική μνεία. Προσοχή στην άκρως αυξημένη τοξικότητα των «μούτρων». Τα «μούτρα» είναι μια διάσταση του γάμου, η οποία πρέπει να προσεχθεί ιδιαιτέρως. Αν αισθάνεσαι ότι υπάρχει περιθώριο για «μούτρα» μετά, δώσε λίγη ακόμα παράταση στον καυγά! Καλύτερα μια ώρα καυγά ακόμη, παρά ένα τετραήμερο να μην ξέρεις από που να πιαστείς και εσύ και ο άλλος. Μια ώρα ακόμα… ούτως η άλλως βράχηκες που βράχηκες, τι τρεις, τι τέσσερις… αλλά όχι τριήμερο, αδερφέ μου, δε λέει…
10. Κλείστε τον καυγά μ’ ένα καλό ΣΕΞ
Αν με ρωτήσετε για το νούμερο δέκα, θα με βρείτε λίγο διστακτικό. Διότι η τελευταία αυτή οδός διαφυγής, αφορά πολύ προσωπικές στιγμές. Αφήστε με όμως να σας θυμίσω κάτι· Όταν μας ευλόγησε ο Ιερέας στον γάμο μας, ευχήθηκε αρμονία ψυχών και σωμάτων. Κάνουμε πολλές συζητήσεις για την αρμονία των ψυχών, λίγες όμως για την αρμονία των σωμάτων. Είμαστε πρόθυμοι να μιλήσουμε για το μυστήριο της ένωσης των ψυχών, αμήχανοι όμως να μιλήσουμε για το μυστήριο της ένωσης των σωμάτων. Πριν συνεχίσω, όμως, πρέπει να σας θέσω δύο σκέψεις· Η πρώτη έχει να κάνει με το σκοπό του γάμου, που είναι ένας και μοναδικός· Να χαρούμε, να περάσουμε καλά. Το ακούτε για εγωιστικό; Ας το συμπληρώσω τότε· Να χαρούμε, να περάσουμε καλά μέσα από το δόσιμο, μέσα από τη μοιρασιά, μέσα από την ένωση του «θέλω» μας με το «θέλω» ενός άλλου. Αυτά που ο κόσμος θεωρεί κίνδυνο και χασούρα, στον χριστιανικό γάμο γίνονται κλειδί ευτυχίας και ξεπεράσματος κάθε σύγκρουσης, που είναι μοιραίο να έχουν δύο διαφορετικά ελεύθερα πλάσματα, που αποφάσισαν να συναντηθούν. Εκεί βρίσκεται και η διαφορά της ένωσης των σωμάτων μέσα στο γάμο. Έχουμε σώμα για να το προσφέρουμε, να το μοιραζόμαστε, κι όχι να το ταΐζουμε και να το ταΐζουμε μέχρι να σκάσει. (Μη νομίζετε, και η ερωτική ανικανότητα, ένα τέτοιο σκάσιμο είναι). Αυτό λοιπόν σας προτείνω ως δέκατο τρόπο ξεπεράσματος ενός καυγά· Βάλτε και τα σώματα στο παιχνίδι της αγάπης, της υπέρβασης, της μοιρασιάς, της προσφοράς. Δωρίστε το σώμα σας. Η αρπαγή της ηδονής, που ο κόσμος έχει ανάγει σε επιστήμη, δίνει οπωσδήποτε και χαρά. Δεν συγκρίνεται όμως με τη διάρκεια της χαράς, που προέρχεται από την προσφορά όλης μας της ύπαρξης στον άλλον. Δεν γίνεται εύκολα. Ούτε αυτόματα. Είναι τέχνη η αγάπη, ψυχών και σωμάτων. Και επειδή οδηγεί πάντα στο καλό, θα έλεγα πως όποιος μαθαίνει να αγαπά με την ψυχή και το σώμα του, είναι καλλιτέχνης αληθινός. Η ομορφιά της προσφοράς, λοιπόν, νομίζω πως σώζει τον γάμο, κάνει έναν καυγά να πεθαίνει σύντομα και μας ετοιμάζει για την επόμενη σύγκρουση, που θα αποδείξει πως ακόμη είμαστε ζωντανοί και παλεύουμε.
Καλούς καυγάδες!!!
Πηγή: www.delikostas.gr, του Ηλία Λιαμή
