Ο Ελληνικός διαλογισμός, όπως μαρτυρά και η ίδια η λέξις (διά του λόγου, μέσω του λόγου), είναι η πρακτική διάσταση του «γνώθι σ’ αυτόν».
Η διαδικασία έχει ως πολύ σημαντικό βήμα την αφύπνιση της Μνήμης. Ορθώς, διότι για να ανακαλύψουμε ίχνη της ταυτότητάς μας, χρειάζεται να επανασυνδεθούμε με την Μνήμη.
Η εργασία που ακολουθούσαν οι πρόγονοί μας, ήταν η αποστήθιση αποσπασμάτων ή και ολόκληρων των έργων του Ομήρου και του Ησιόδου (κυρίως). Η αποστήθιση των Ιερών κειμένων με σταθερή φωνή, ωραία άρθρωση και ανάλογη στάση σώματος είχε ως αποτέλεσμα την ενδυνάμωση της καθημερινής μνήμης και βεβαίως την διαρκή υπενθύμιση των ηθικών αξιών οι οποίες και τονίζονταν στα Ιερά αυτά κείμενα.
Να θυμίσουμε εδώ πως μεγάλοι πολιτισμοί δεν έχουν αφήσει καθόλου γραπτές διαθήκες ή πολύ ελάχιστες, κατά κύριο λόγο προφορικές κι αυτό διότι εφάρμοζαν την πρακτική της Μνημοτεχνικής (βλ. Αβορίγινες, Φυλή Ντόγκον, Ινδιάνους…).
Παράλληλα με την ενδυνάμωση της Μνήμης και των ηθικών αξιών, δημιουργούνταν ένα γόνιμο έδαφος, ώστε ο τέλειος αυτός «υπολογιστής» που ονομάζεται εγκέφαλος, να λειτουργεί περισσότερο με το Συνειδητό κομμάτι, παρά με το Υποσυνείδητο.
Στο Υποσυνείδητο είναι που απωθούνται οι τραυματικές μας μνήμες κι από εκεί συνεχίζουν την δράση τους σε όλο το υπόλοιπο του βίου μας, δίχως την συνειδητή επιλογή μας. Αρκεί ένα παρόμοιο ερέθισμα με αυτό που κάποτε μας έβλαψε, κι ο Υποσυνείδητος νους ανοίγει το καπάκι των παρελθοντικών αντιδράσεων, στερώντας μας το δικαίωμα για μια φρέσκια αντίδραση και τακτοποίηση του ίδιου, κατά τα άλλα, γεγονότος. Έτσι λέμε πως η ανθρωπότητα απλά ζει διαρκώς σε ένα ατέρμονο παρελθόν. Είναι επειδή ζει κυρίως με το Υποσυνείδητο μέρος του εγκεφάλου.
Μέσω της αποστήθισης, δηλαδή της αναπαραγωγής ενός σοφού Λόγου από τα στήθη μέσα – από το κέντρο της καρδιάς, οι Έλληνες κατεύθυναν και σταδιακά εκπαίδευαν τον εγκέφαλό τους να χρησιμοποιεί το Συνειδητό κομμάτι. Η στάση του σώματος και η στεντόρεια φωνή έντυναν με αυτοπεποίθηση την όλη διαδικασία. Τώρα ο ενδιάθετος Λόγος, ο εσωτερικός αυτός και τόσο σημαντικός διάλογος «εμένα με εμένα», ακολουθεί τον ίδιο δρόμο! Έχει εκπαιδευτεί να μιλά για σοβαρά και σοφά θέματα, με αυτοπεποίθηση και σιγουριά! Όλοι γνωρίζουμε πόσο σημαντικό είναι το κέντρο του Λόγου και τι δύναμη αυτό έχει. Είτε πρόκειται για εξωτερικές δηλώσεις, είτε για εσωτερικές, ο Λόγος έχει την δύναμη της υλοποίησης!
Έτσι, ο Ελληνικός Διαλογισμός μας διδάσκει τη μέθοδο παρακολούθησης της σκέψης για να πειθαρχήσει ο έλλογος Νους και όχι σταδιακά την κατάργηση της σκέψης με στόχο το κενό… με στόχο να εκλείψει οιαδήποτε σκέψη. Κατά πόσο άραγε είναι αυτό το δεύτερο εφικτό, δεδομένου ότι ο εγκέφαλος είναι όργανο σκέψης, όπως οι πνεύμονες όργανο αναπνοής, το δέρμα όργανο αφής κ.ο.κ ;
Οι Έλληνες εφάρμοζαν την τεχνική του Διαλογισμού πρωί – βράδυ, καθώς είχαν γνώση πως η Ψυχή χρειάζεται την Συνειδητή επαύξηση και υποστήριξη μας, όχι μόνο κατά την εγρήγορση αλλά και κατά την διάρκεια των ενυπνίων. Μια σωστή προετοιμασία προ της βραδινής εγκοιμήσεως θα βοηθήσει την ψυχή να οδηγηθεί σε εποικοδομητικά για αυτήν πεδία και το πρωί θα «ξυπνήσει» στο γήινο πεδίο ευδιάθετη και σθεναρή.
Σήμερα υπάρχουν πολλές πρακτικές Διαλογισμού, με επικρατέστερη αυτή του «καθοδηγούμενου διαλογισμού». Είναι η πρακτική κατά την οποία ένας ομιλητής, σύντομα, απλά και περιγραφικά καθοδηγεί τους ενδιαφερόμενους σε ένα «ταξίδι φαντασίας», κατά το οποίο καλλιεργείται κλίμα ψυχικής ανάτασης, θετικών δηλώσεων, ασφάλειας, σιγουριάς κλπ. Εν ολίγοις, δια μέσω του Λόγου γίνεται προσπάθεια να κατευθύνουμε τον Νού να εστιάσει σε σκέψεις που προάγουν τις Αρετές, που προάγουν σταδιακά τον έλεγχο και την πειθαρχία στο Νοητικό κομμάτι. Μέχρις ότου κανείς να είναι ικανός να το πράξει δια τον εαυτό του αυτόνομα και φυσικά σε σημείο που να εφαρμόζει Δια- λογισμό «αυτοματοποιημένα» και στα καθημερινά του.
Πηγή: www.omorfizoi.gr, της Άννας Χαλκιώτη
