“Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας άνδρας που είχε φτιάξει επτά μάσκες και τις χρησιμοποιούσε διαρκώς.
Μια ημέρα μπήκαν κλέφτες στο σπίτι και τις έκλεψαν. Απελπισμένος, ο άνδρας βάλθηκε να κυνηγάει τους κλέφτες φωνάζοντας: «Κλέφτες κλέφτες, δώστε μου πίσω τις μάσκες μου, μη μου τις πάρετε!.» Οι κλέφτες έτρεχαν και έτρεχαν και ο άνδρας τους καταδίωκε σε όλη την πόλη.
Κάποια στιγμή, οι κακοποιοί άρχισαν να ανεβαίνουν σ’ένα κτήριο και ο άνδρας σήκωσε το πρόσωπο για να τους δει. Για πρώτη φορά, οι ακτίνες του ήλιου έπεσαν πάνω στο πρόσωπό του, και τότε για πρώτη φορά, ένιωσε τη ζεστασιά του ήλιου.
Εκείνη τη στιγμή αυτός ο άνδρας, που μέχρι πριν μερικές στιγμές έκλαιγε για τις μάσκες του, άρχισε να φωνάζει: «Κλέφτες, ευλογημένοι κλέφτες, που μου κλέψατε τις μάσκες μου!».
Το 80% των περιστολών που αισθανόμαστε δημιουργούνται από εμάς τους ίδιους!
Αν σε ρώτουσε κάποιος σήμερα «Ποιός είσαι; Τι είναι αυτό που σε περιορίζει;» τί θα απαντούσες;
Το διήγημα είναι του Χαλίλ Γκιμπράν
