Εκεί, στον αστερισμό του Φαέθωνα, 15.000 έτη φωτός μακριά από τη Γη, στον πλανήτη ΖΑΟΝ του 35ου ηλιακού συστήματος, στο Βασίλειο του Ζαπφείρου, ένα νέο ζευγάρι Ζαπφειρίων μαλώνει.
Η πάνσοφη Ζαπφείρια μητέρα του γαμπρού, μαζί με άλλα, προσέφερε ως γαμήλιο δώρο στο ζεύγος δύο υπέροχές γαλάζιες κουρτίνες. Κατά βάθος, η μητέρα δεν ήθελε ποτέ να παντρευτεί ο γιός της, αλλά τελικά συμβιβάστηκε. Με ένα όρο: Αυτές τις υπεροχές γαλάζιες κουρτίνες, που από γενιά σε γενιά κληρονομούνται στον πρωτότοκο, να χρησιμοποιηθούν στην κρεβατοκάμαρά τους.
Η Ζαπφείρια σύζυγος μισεί το γαλάζιο. Και πιο πολύ μισεί τα υποχρεωτικά δώρα. Ούτε το διανοείται να ζήσει στο υπερδιαστημικό σπίτι τους και να βλέπει διαρκώς μπροστά της, 36 ώρες το τριανταεξάωρο (τόσο διαρκεί η μέρα στον πλανήτη ΖΑΟΝ) αυτές τις κουρτίνες.
Ο Ζαπφείριος σύζυγος δεν ξέρει τι να κάνει. Ούτε κι εκείνος έχει για τις κουρτίνες κάποια ιδιαίτερη προτίμηση. Αυτές όμως δεν είναι κοινές κουρτίνες. Η ανάρτησή τους είναι κάτι σαν τίμημα, σαν αποζημίωση προς την μητέρα του, που τον προόριζε για μέγα διαστρικό μεσολαβητή (θέση που καταλαμβάνουν μόνον άγαμοι). Τώρα εκείνος την αφήνει για να τραβήξει τον δικό του δρόμο.
Οι κουρτίνες μπήκαν τελικά στην κρεβατοκάμαρα. Είναι η πρώτη εικόνα, κάθε πρωί που θ΄ ανοίξουν τα μάτια τους. Δυο εβδομάδες τώρα, η μέρα ξεκινάει με ένα εκρηκτικό διαγαλαξιακό μίγμα θυμού, απογοήτευσης, ενοχής, επιθετικότητας, μελαγχολίας και αυτολύπησης. Όταν γυρίσουν από τις δουλειές τους το μεσημέρι (εκείνος είναι διευθύνων σύμβουλος σε εταιρεία εμφύτευσης νευρώνων θετικών συναισθημάτων σε ρομπότ και εκείνη έχει δική της επιχείρηση εικαστικής παρέμβασης σε διαστημικά οχήματα) ίσα που προλαβαίνουν να ανταλλάξουν ένα ζεστό φιλί, πριν η ματιά πέσει ξανά σ΄ αυτό το υπέροχο τοξικό γαλάζιο.
Η ζωή του πλέον ισορροπεί σε τεντωμένο σκοινί. Το μυαλό του βέβαια είναι κοφτερό. Κάθε μέρα εφευρίσκει νέες συνταγές ισορροπίας, η εξίσωση όμως δε βγαίνει. Όσο κατευνάζει την πρόγονή του, τόσο εξαγριώνει τη σύζυγό του. Κι όσο κατευνάζει αυτήν, τόσο το βιονικό βλέμμα της μητέρας του, του μεταδίδει μηνύματα απογοήτευσης και ενοχής.
Τα απογεύματα, η ολογραμματική τρισδιάστατη τηλεόραση αποσπά λίγο τις σκέψεις και των δύο και σκορπίζει ανεμελιά. Μέχρι και γέλιο εμφανίζεται στα σφιγμένα χείλια τους. Όταν όμως ενεργοποιείται η ομιλία των αντικειμένων (στον Ζάπφειρο υπάρχει μια εκπληκτική συσκευή που μετατρέπει σε λόγο τις σκέψεις των αντικειμένων), από τη μεριά της γαλάζιας κουρτίνας ακούγονται φράσεις περίεργες, όπως: «Βιάστηκες», «κρίμα», «άλλα περίμενα από σένα», «τώρα έπρεπε να μεγαλουργείς»…και διαφορά τέτοια. Έτσι, ο ύπνος γίνεται δύσκολος και επιπλέον προκαλούνται ανεξήγητα φαινόμενα: Αν και το ηλεκτρονικό κρεβάτι με ενσωματωμένο το νέο ρομποτικό μασάζ τεσσάρων σημείων είναι μόλις 2, 20 Χ 1,80 αισθάνονται κι οι δυο πως μέσα στο σκοτάδι ανοίγεται ένα φαράγγι βαθύ και σκοτεινό, που αν γυρίσεις χωρίς να προσέξεις, θα σε καταπιεί.
Χτες βράδυ, η νύχτα ήταν υπέροχη. Παρά την κατήφειά τους, αποφάσισαν να μην ανοίξουν την ολογραμματική τηλεόραση και να βγουν στο υπέροχο μπαλκόνι του 127ου ορόφου της εναέριας πολυκατοικίας τους. Τα τρία φεγγάρια της Ζαόνιας νύχτας ήταν σε απόλυτη συμμετρία, κάτι που συμβαίνει μια φορά στα 1001 χρόνια. Για την ειδική αυτή περίσταση, τα φώτα είχαν κλείσει σε όλο το βασίλειο και το στερέωμα ήταν διάστικτο από εκατομμύρια αστέρια.
Βάλθηκαν κι οι δυο να στέλνουν τη ματιά τους στο βάθος του σκοτεινού ορίζοντα. Η ησυχία ήταν απόλυτη. Οι αδιανόητες αποστάσεις του στερεώματος λες κι είχαν βγάλει χέρια που τους τράβαγαν τρυφερά από το χέρι, καλώντας τους σ΄ ένα συμπαντικό ταξίδι. Άρχισαν να νιώθουν την απεραντοσύνη και να συνειδητοποιούν το μέγεθός τους, το απίστευτα μικρό διάστημα της ύπαρξής τους, την ασημαντότητα των υποθέσεών τους. Κάποια στιγμή η ασημαντότητα αυτή κόντεψε να τους διαλύσει. Έμειναν όμως ακίνητοι, σαν κάτι να τους διαβεβαίωνε, πως τους περίμεναν πρωτόγνωρες εμπειρίες. Και πράγματι, σε λίγες στιγμές, ένιωσαν να ενώνονται με το άπειρο και να εξαπλώνονται σε όλα τα μήκη και πλάτη του χώρου.
Μετά από ένα λεπτό ή από μια ώρα, μίλησε εκείνος:
– Στην άκρη εκείνου του ουρανοξύστη, δύο πόντους πιο ψηλά, υπάρχει ένα μικρό-μικρό αστεράκι. Το βλέπεις;
– Ναι, ψιθύρισε εκείνη.
– Το λένε Γη. Πρόσφατα διάβαζα γι αυτήν. Έχει ζωή 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια. Κατά τη διάρκεια των επόμενων τεσσάρων δισεκατομμυρίων χρόνων, η φωτεινότητα του Ήλιου θα αυξηθεί σταθερά, με αποτέλεσμα την αύξηση της ηλιακής ακτινοβολίας που φτάνει στη Γη. Σε περίπου 600 εκατομμύρια χρόνια, το επίπεδο των εκπομπών CO2 θα πέσει κάτω από το επίπεδο που απαιτείται για τη διατήρηση της φωτοσύνθεσης, οπότε τα φυτά θα εξαφανιστούν. Σε περίπου 1,1 δισεκατομμύρια χρόνια, η ηλιακή φωτεινότητα θα είναι 10% υψηλότερη από ό, τι σήμερα. Αυτό θα προκαλέσει την ατμόσφαιρα να γίνει ένα «υγρό θερμοκήπιο», με αποτέλεσμα την εξάτμιση των ωκεανών. Σε τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια από τώρα, η αύξηση της θερμοκρασίας στην επιφάνεια της Γης θα προκαλέσει ένα ανεξέλεγκτο φαινόμενο του θερμοκηπίου. Από εκείνο το σημείο, οι περισσότεροι, αν όχι όλοι οι οργανισμοί στην επιφάνεια θα έχουν εξαφανιστεί. Η πιο πιθανή μοίρα του πλανήτη είναι η απορρόφηση από τον Ήλιο σε περίπου 7,5 δισεκατομμύρια χρόνια, όταν το αστέρι θα έχει εισέλθει στη φάση του ερυθρού γίγαντα και επεκταθεί τόσο ώστε να «καταπιεί» την τροχιά του πλανήτη, μαζί τον πλανήτη, με αποτέλεσμα την καταστροφή του.
– Και γιατί μου τα αναφέρεις όλα αυτά;
– Η Γη κατοικείται από ανθρώπους, αν και το φως που βλέπεις, ξεκίνησε από αυτήν πριν 15.000 χρόνια, τότε που άνθρωποι δεν υπήρχαν σ΄ αυτήν. Τώρα υπάρχουν άνθρωποι και μάλιστα ταλαιπωρούνται πολύ από προβλήματα κάθε λογής. Περιβαλλοντικά, πολιτικά… Το μεγαλύτερο πρόβλημα τους όμως, όπως λένε και οι διαστρικοί επιστήμονες, είναι πως νομίζουν, ότι το πρόβλημα του καθενός τους είναι το βασικό πρόβλημα του σύμπαντος».
– Δηλαδή;
– Να, φαντάσου, πως αυτή τη στιγμή που μιλάμε, όπως άκουσα στο πρωινό διαγαλαξιακό πρωινάδικο, ένα νιόπαντρο ζευγάρι στη Γη μαλώνει για το χρώμα της επίπλωσης! Πώς σου φαίνεται;
– Απίστευτα ασήμαντο, είπε εκείνη.
– Κι όμως, όλη τους η διάθεση, όλες τους οι δυνάμεις, ό, τι έχτισαν μέχρι τώρα, δοκιμάζονται απ΄ αυτή τη διαφωνία. Να, τώρα, τώρα που μιλάμε, είναι βέβαιοι πως είναι τα πιο δυστυχισμένα πλάσματα του σύμπαντος. Το φαντάζεσαι; Η ζωή τους δεν διαρκεί πάνω από 100 χρόνια (στον ΖΑΟΝ ο μέσος όρος ζωής είναι 1.234 χρόνια). Στο μέρος που είναι κτισμένο το σπίτι τους, πριν 70 εκατομμύρια χρόνια, είχε τη φωλιά τους ένα ζευγάρι τυραννόσαυρων. Σε τριακόσια χρόνια, ο κόσμος δεν θα ξέρει καν ότι πέρασαν από αυτή τη Γη. Το σύμπαν που περικλείει κι αυτούς κι εμάς έχει ηλικία 46 δισεκατομμύρια χρόνια και η διάμετρός του 14 πεντάκις εκατομμύρια χιλιόμετρα. Κάτι απίστευτα μεγάλο γέννησε όλους μας και αυτό το ίδιο θα μας υποδεχτεί όταν πεθάνουμε. Το μυαλό μας και το μυαλό τους δε χωράει σχεδόν τίποτε. Και η πιο ελάχιστη συνειδητοποίηση των μεγεθών ακυρώνει τους απίστευτα κωμικούς και κοντούς προγραμματισμούς μας. Κι αυτοί εκεί πέρα δεν μπορούν να συμφωνήσουν για το χρώμα ενός καναπέ!
Εκείνη δε μίλησε. Ούτεκι εκείνος συνέχισε. Έμειναν σιωπηλοί για αρκετή ώρα. Μια λυτρωτική ασημαντότητα τους πλημμύρισε. Παραδόθηκαν σε ένα πρωτόγνωρο και άπειρο σύστημα μέτρησης. Για μια στιγμή νόμισαν πως άνοιξαν την πόρτα της συμπαντικής εσχατιάς κι άκουσαν τη σιωπή! Σιωπή! Σιωπή! Σιωπή γεμάτη μυστήριο! Σιωπή γεμάτη υποσχέσεις. Μόνο ένας μυστικός ήχος ακουγόταν, από ένα φαράγγι που λίγο – λίγο έκλεινε.
Την άλλημέρα το πρωί, ο Ζαπφείριος σύζυγος κατέβασε τις κουρτίνες, τις υπέροχες γαλάζιες κουρτίνες. Τις έπλυνε στο βιολογικό πλυντήριο, που δεν χρειάζεται ούτε νερό ούτε απορρυπαντικό και τις σιδέρωσε με το νέο απόλυτα οικολογικό σίδερο, που χρησιμοποίει ως ενέργεια, φιστίκια. Κατόπιν τις δίπλωσε προσεχτικά και έφυγε για τη δουλειά, αυτή με την εμφύτευση νευρώνων θετικών συναισθημάτων.
Το απόγευμα, όταν γύρισε η Ζαπφείρια γυναίκα του, την παρακάλεσε να τoν ακολουθήσει σε μια οικογενειακή επίσκεψη. Εκείνη δε ρώτησε, ούτε το «που», ούτε το «γιατί». Το εξελιγμένο οικογενειακό όχημα RX35 με την αθόρυβη τουρμπίνα, τους έφερε έξω από την πόρτα της πατρικής του οικογένειας. Την πόρτα άνοιξε η Ζαπφείρια πάνσοφη μητέρα. Εκείνος προχώρησε, κρατώντας τρυφερά τη σύζυγό του, ενώ η μητέρα του τους ακολούθησε ευγενικά αλλά και απορημένα.Κάθισαν. Εκείνος μίλησε πρώτος, με άνεση και αυτοπεποίθηση:
– Μητέρα μου καλή και σεβαστή, μόλις χθες, κοιτώντας τ΄ άστρα, συνειδητοποίησα, πως δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτή την υπέροχη Ζαπφειρία σύζυγο, είπε και στράφηκε προς εκείνη. Θέλω να με συγχαρείς για την επιλογή μου και να την έχεις καλύτερα κι από μένα.
Πριν η διαστημική μητέρα απαντήσει, εκείνος συνέχισε:
– Σου έφερα πίσω και τις οικογενειακές κουρτίνες. Είναι υπέροχες, αλλά… διαπιστώσαμε πως είναι εντελώς αταίριαστες με το χρώμα του καπέλου των πορτατίφ, που διαλέξαμε μαζί. Κράτα τες εδώ, μήπως και τις χρειαστούμε στο μέλλον.
Η πάνσοφη Ζαπφείρια μητέρα κούνησε το κεφάλι της με ένα χαμόγελο και μια αδιόρατη περηφάνια, πρωτόγνωρη και για εκείνη και για εκείνον.Σηκώθηκε και σύντομα επέστρεψε με την σπεσιαλιτέ της: Λικέρ από γουάκου (είδος αχλαδιού) με λεβάντα και αστρόσκονη.
Η βραδιά συνεχίστηκε χωρίς κάτι άλλο αξιόλογο.
Πηγή: Από το βιβλίο «ΔΥΟ ΣΤΑΛΕΣ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΓΙΑ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΚΑΙ ΓΟΝΕΙΣ» του Ηλία Λιαμή.
