Οι ανθρώπινες σχέσεις δημιουργούν ποικίλες συμπεριφορές στον καθένα μας. Πολλές φορές έχουμε την τάση είτε ακούσια είτε ακόμη και εκούσια να κατακρίνουμε τους γύρω μας σε διάφορους τομείς της ζωής τους. Έχουμε αναρωτηθεί όμως μέσα μας ποια είναι η αιτία αυτής της πράξης μας; Είναι σωστό; Μήπως δεν είμαστε ικανοποιημένοι από τη δική μας ζωή και κρίνουμε τη ζωή των άλλων; Αν για μια μέρα υπενθυμίζαμε στον εαυτό μας «Σήμερα επιλέγω να μην κατακρίνω κανένα, αλλά να κοιτάζω τι μπορώ να μάθω από αυτούς», πως θα άλλαζε η δική μας ζωή, η δική μας φιλοσοφία μέσα από τις δικές τους πράξεις; Πόσο ωφέλιμη θα ήταν για εμάς αυτή η υπενθύμιση και τι μάθημα ζωής θα παίρναμε από όλο αυτό;
Πολύ συχνά έχουμε συλλάβει τον εαυτό μας να κατακρίνουμε τους άλλους. Τους κρίνουμε πολλές φορές για τον τρόπο ζωής τους, το χαρακτήρα τους, τη συμπεριφορά τους. Άλλοτε για το μυαλό τους, τις απόψεις τους, τις επιλογές τους. Για την οικονομική τους επιφάνεια. Για την εξωτερική τους εμφάνιση, για το ντύσιμο τους. Για τα πάντα. Μήπως όμως πριν κρίνουμε τους άλλους να κοιτάξουμε πρώτα μέσα μας; Μήπως κι εμείς πράττουμε το ίδιο; Μήπως οι πράξεις των άλλων που μας δυσαρεστούν να γίνουν για εμάς μάθημα ώστε να βελτιώσουμε το δικό μας τρόπο ζωής και τη δική μας ποιότητα σκέψης;
Τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι κατακρίνουμε βάση φαινομένων και όχι βάση της πραγματικότητας. Και αυτό γιατί κρίνουμε βιαστικά αυτό που βλέπουμε με τα μάτια και όχι βάση της αντίληψης μας για την οποιαδήποτε κατάσταση. Το να κατακρίνουμε είναι εύκολο. Το δύσκολο είναι να έρθουμε στη θέση του άλλου, να νιώσουμε και να καταλάβουμε τι τον οδήγησε στην τωρινή του συμπεριφορά. Ακόμη πιο δύσκολο όμως είναι να κρίνουμε εμάς τους ίδιους, από την οπτική γωνία του πώς θα αντιδρούσαμε εμείς στη θέση τους. Μόνο έτσι θα μπορούσαμε να βελτιώσουμε το δικό μας χαρακτήρα, τη συμπεριφορά μας, τις ενέργειες μας μέσα στο κοινωνικό σύνολο στο οποίο ανήκουμε. Παίρνοντας ένα μάθημα από τις πράξεις κάποιου άλλου που μας δημιούργησαν ένα αρνητικό συναίσθημα. Δεν έχει νόημα να κατακρίνουμε συνεχώς τους άλλους αλλά να προσπαθούμε να μάθουμε από αυτούς. Από τα λάθη τους κατά τη γνώμη μας. Έτσι θα έχουμε την ευκαιρία να βελτιωθούμε ως άνθρωποι.
Μέσα λοιπόν από αυτή την υπενθύμιση ας προκαλέσουμε τους εαυτούς μας να μάθουμε από τα λάθη των άλλων αλλά και από τα δικά μας. Είναι περιττό να κρίνουμε τους άλλους. Κανείς δεν είναι τέλειος. Δε χρειάζεται να είναι τέλειος. Η γοητεία του καθενός κρύβεται στα ελαττώματά του και η οξύτητα του μυαλού του στο πως διαχειρίζεται τα αδύναμα σημεία του. Ας δώσουμε την ευκαιρία σε εμάς τους ίδιους να γίνουμε «ανώτεροι» ψυχικά. Γιατί ο «ανώτερος» ψυχικά άνθρωπος δεν κρίνει. Και για να είμαι ειλικρινής ούτε καν τον ίδιο του τον εαυτό. Απλά παρατηρεί, καταγράφει, διορθώνει ώστε να γίνεται καλύτερος από ότι ήταν χθες.
της Μαρία Παπαλεξοπούλου
