Οι διαπροσωπικές σχέσεις είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής και της καθημερινότητάς μας. Από αυτές λαμβάνουμε την αγάπη που χρειαζόμαστε, τη στήριξη και έναν καλό λόγο όταν είμαστε ψυχολογικά πεσμένοι. Κανένας μας δεν μπορεί να ζήσει χωρίς φίλους.
Οι φίλοι βρίσκονται πάντα δίπλα μας, στα καλά και στα άσχημα. Χαίρονται με το να μας βλέπουν ευτυχισμένους και δε θέλουν το κακό μας. Πολλές φορές συμβαίνει να δενόμαστε περισσότερο με τους φίλους παρά με τους συγγενείς μας. Κι αυτό ακόμη όμως είναι λογικό, καθώς τους φίλους μας ως γνωστόν τους επιλέγουμε εμείς ανάλογα με τα δικά μας κριτήρια. Τα κριτήρια αυτά μπορεί για τον καθένα να είναι διαφορετικά όμως στην ουσία όλοι το ίδιο ζητάμε: την ειλικρίνεια και την εμπιστοσύνη, που είναι από τα πιο βασικά στοιχεία για μια υγιή σχέση. Χωρίς αυτά δεν υφίσταται αληθινή φιλία, αλλά σχέση συμφέροντος.
Είναι όμως γεγονός ότι η φιλία δεν είναι μια εύκολη ή απλή υπόθεση. Το να γίνεις φίλος με κάποιον μπορεί να είναι πολύ εύκολο και απλό. Το να παραμείνεις φίλος του είναι δύσκολο. Το να αποδειχθείς φίλος αληθινός είναι υπόθεση μεγάλη. Πότε όμως είναι μια φιλία αληθινή, προορισμένη να αντέξει στις τρικυμίες του χρόνου, και πότε είναι απλά και μόνο μια «παρέα», που σήμερα είναι και αύριο δε θα είναι;
Στην εποχή μας δυστυχώς είναι πολύ πιο εύκολο να βρεις το ψέμα και την εκμετάλλευση από την ειλικρίνεια και το σεβασμό. Πλέον συναντάς «φίλους» που δεν ξέρεις αν μπορείς να τους ανοίξεις την καρδιά σου, να τους ζητήσεις βοήθεια, γιατί πολύ απλά δε γνωρίζεις αν αυτό που σου δείχνουν είναι ο πραγματικός τους εαυτός ή ένα προσωπείο. Και αναρωτιέμαι: αν έχουμε φτάσει σε θέση να χάσουμε την εμπιστοσύνη στους φίλους μας, τότε μπορούμε άραγε να εμπιστευτούμε και κανέναν; Πιστεύω πως είναι στο χέρι μας να ξεχωρίσουμε τους φίλους μας σε αυτούς που θα ανοιχτούμε, θα βασιστούμε δηλαδή, και σε αυτούς που απλά θα βγούμε για να περάσουμε απλά καλά μαζί. Μπορεί να μας πάρει χρόνο για να το καταλάβουμε, μπορεί και όχι, αλλά μέσα από πολύ απλές καθημερινές καταστάσεις ο σωστός ο φίλος θα φανεί.
Η αγάπη που νιώθουμε προς αυτά τα άτομα τα οποία αποκαλούμε “φίλους” είναι μεγάλη. Χαιρόμαστε με την επιτυχία τους, πονάμε με τον πόνο τους και στενοχωριόμαστε όταν τους βλέπουμε να καταστρέφονται. Οφείλουμε τότε, σε αυτές τις δύσκολες στιγμές, να είμαστε δίπλα τους. Μας έχουν ανάγκη. Χρειάζονται τη στήριξη μας. Φίλος δεν είναι αυτός που απλά θα αδιαφορήσει και θα σε αφήσει να κάνεις το λάθος, μόνο και μόνο για να μη σου πάει κόντρα. Είναι αυτός που θα ρισκάρει ακόμα και να σε χάσει, αλλά δε θα σε αφήσει να κάνεις το βήμα που θα σε οδηγήσει στον γκρεμό. Θα σου πει την αλήθεια κατάμουτρα και θα σε ταρακουνήσει. Και αυτό είναι το λογικό. Σε έναν άνθρωπο που τον αγαπάς αληθινά και τον νοιάζεσαι πραγματικά θα είσαι δίπλα του και θα τον βοηθήσεις σε ό,τι χρειαστεί.
Ξέρω όμως ότι τη στιγμή αυτή που διαβάζετε τούτο το άρθρο μπορεί να αναρωτιέστε: άραγε στις μέρες μας υπάρχουν αυτά τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν έναν άνθρωπο αληθινό φίλο; Εγώ πιστεύω πως, αν και είναι πια πολύ δυσεύρετα, ναι… υπάρχουν. Όταν ήμασταν παιδιά, μας μιλούσαν για ένα κόσμο γεμάτο αγάπη και καλοσύνη. Όσο μεγαλώνεις όμως, καταλαβαίνεις πως στην κοινωνία όπως αυτή έχει πλέον διαμορφωθεί αυτό συναντάται πολύ σπάνια. Πολλοί έχουν αρχίσει να σκέφτονται με βάση το συμφέρον τους, γίνονται ανταγωνιστικοί και δεν αναζητούν κάτι βαθύτερο. Έχει χαθεί κάθε αξία και η μαγεία μίας ουσιαστικής σχέσης. Και η φιλία δεν μπορεί να επιβιώσει σε έναν τέτοιο κόσμο.
Για τους αισιόδοξους όμως της παρέας θέλω να πιστεύω πως στο χέρι μας είναι όλα. Το πώς θα φερθούμε εμείς απέναντι στο συνάνθρωπό μας καθορίζει πολλά. Κανένας μας δεν ξέρει καλά κανέναν, και ναι, μπορεί και ποτέ να μην τον μάθεις τον άλλον. Όμως οι πραγματικοί φίλοι, αυτοί που αξίζουν, είναι σαν τα αστέρια... είναι αδύνατον να μη δεις τη λάμψη τους.
Πηγή: neatisdefteras.wordpress.com -Αγγελική Ράπτη
Επιμέλεια για την Γεώργιος Δεληκώστας ΑμκΕ, Μερόπη Μεφσούτ, ψυχολόγος