Οι διαπροσωπικές μας σχέσεις χτίζονται καθημερινά. Βασίζονται σε ένα ατελείωτο «δούναι και λαβείν». Δίνουμε και παίρνουμε ενδιαφέρον, αγάπη, προστασία, φροντίδα, κατανόηση και πολλά άλλα αγαθά. Τι γίνεται όμως όταν όλο αυτό είναι μονόπλευρο; Πως αντιδρούμε ο καθένας μας ξεχωριστά όταν η ανταπόκριση που περιμένουμε δεν είναι η ανάλογη; Πως θα διαμορφωθούν οι μεταξύ μας σχέσεις αν υπενθυμίζουμε συχνά στον εαυτό μας «Σήμερα επιλέγω να δίνω αντί να γκρινιάζω γιατί δεν παίρνω»; Μήπως έτσι μπορούμε να δώσουμε την ανταπόκριση που περιμένουν οι άλλοι από εμάς και το αντίστροφο;
Στη ζωή μας δημιουργούμε διαφόρων ειδών σχέσεις, προσωπικές, φιλικές, οικογενειακές, επαγγελματικές. Για να εξελιχθούν αυτές οι σχέσεις εμείς επενδύουμε πολλά από τα συναισθήματά μας σ’ αυτές. Μαθαίνουμε να δίνουμε πολλά αγαθά προκειμένου να διατηρηθούν και να πάνε μπροστά. Πολλές φορές όμως η ζυγαριά μπορεί να γέρνει προς τη δική μας πλευρά. Να μην έχουμε δηλαδή την ανταπόκριση που περιμένουμε και η άλλη πλευρά να είναι αδιάφορη απέναντι σε αυτά που δίνουμε εμείς. Τότε είναι που μας πιάνει το παράπονο και δυστυχώς αυτός που αναπτύσσεται ραγδαία είναι ο εγωισμός μας. Αρχίζουμε να κλείνουμε τα αισθήματά μας σε ένα νοητό κουτί και δεν τα αφήνουμε να βγούνε προς τα έξω και προς τους άλλους ανθρώπους. Και αυτό γιατί γκρινιάζουμε συνεχώς γιατί εμείς δεν παίρνουμε τα ανάλογα από αυτά που δίνουμε ή και καθόλου.
Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Μέσα από τις σχέσεις που δημιουργούμε με άλλους ανθρώπους, ότι είδος και αν είναι αυτές, μας βγαίνουν διάφορα συναισθήματα, αγάπη, έρωτας, ζήλια, θυμός, εκτίμηση και πολλά άλλα. Όλα αυτά είναι αγαθά που εκφράζουν εμάς τους ίδιους, την προσωπικότητά μας, το χαρακτήρα μας. Καλό θα είναι να επιλέξουμε να τα δίνουμε στους άλλους όχι γιατί περιμένουμε κάποια ανταπόκριση αλλά γιατί εκφράζουν εμάς, το μυαλό μας, την ψυχή μας. Είναι το κομμάτι του εαυτού μας που εμείς επιλέγουμε να βγει προς έξω. Δεν έχει νόημα να το καταπιέζουμε και να γκρινιάζουμε γιατί εμείς δεν θα πάρουμε κάτι ως αντάλλαγμα. Αν όσοι είναι στην απέναντι πλευρά δεν μπορούν να εκτιμήσουν ό,τι τους δίνουμε είναι δικό τους πρόβλημα και όχι δικό μας. Εμείς οφείλουμε να είμαστε ειλικρινείς απέναντι στον εαυτό μας και να εκφράζουμε αυτά που πιστεύουμε, αυτά που νιώθουμε.
Ας αφήσουμε λοιπόν τους εαυτούς μας ελεύθερους. Ας εκφράσουμε τα συναισθήματά μας, τις απόψεις μας, τους προβληματισμούς μας χωρίς να περιμένουμε να πάρουμε κάτι από τους άλλους. Απλά γιατί μπορούμε. Ας μην γκρινιάζουμε γιατί δεν παίρνουνε πίσω ότι επιθυμούμε. Καλό είναι να δίνουμε. Και όταν το κάνουμε αυτό να είναι με όλη μας την καρδιά, με όλη μας την ψυχή. Και κάποια στιγμή θα μας επιστραφεί αυτό που αξίζουμε. Θα είναι από το σύμπαν; Το κάρμα; Το Θεό; Από την ίδια τη ζωή; Από κάπου πάντως. Είναι το μόνο σίγουρο.
Της Μαρίας Παπαλεξοπούλου
