Η ζωή μας είναι ένας ατελείωτος αγώνας προς τη δημιουργία. Αυτό που μας εκφράζει κατά κύριο λόγο στη ζωή μας είναι η ανάγκη μας για ανάπτυξη. Η ανάγκη δηλαδή να κατακτήσουμε κάθε στόχο που έχουμε θέσει. Η καθημερινότητά μας όμως είναι σαν ένα νόμισμα με δύο όψεις. Από τη μια βρίσκεται η προσπάθειά μας για ανάπτυξη και από την άλλη η αδράνεια. Τι συμβαίνει όμως όταν στη ζωή μας κυριαρχεί η όψη της απραξίας; Πώς μπορούμε να αλλάξουμε αυτή την κατάσταση; Αν υπενθυμίζουμε συχνά στον εαυτό μας «Σήμερα επιλέγω να αναπτύσσομαι παρά να σαπίζω» μπορούμε να γυρίσουμε το παιχνίδι υπέρ μας;
Αν παρομοιάσουμε την προσπάθειά μας ως ένα δύσβατο βουνό με τον στόχο να βρίσκεται στην κορυφή, τότε η μεγαλύτερη απόλαυση της ζωής είναι η κατάκτηση της κορυφής. Με κάθε κορυφή που κατακτούμε βάζουμε και ένα λιθαράκι στην ανάπτυξή μας ως όντα. Η ανάπτυξη αυτή αναφέρεται σε οποιοδήποτε τομέα της ζωής μας. Μπορεί να είναι προσωπική, επαγγελματική, οικονομική, κοινωνική. Με την επιλογή μας να αναπτυσσόμαστε συνεχώς διευρύνουμε τη σκέψη μας, κρατάμε το μυαλό μας σε εγρήγορση, επιστρατεύουμε όλες τις ικανότητες και τα ταλέντα μας προκειμένου να δούμε το φως της επιτυχίας. Και εκεί είναι που συναντούμε την αυτοπεποίθησή μας. Αισθανόμαστε δυνατοί, σίγουροι για τις δυνατότητές μας, υπερήφανοι για τα επιτεύγματά μας. Προσπαθώντας λοιπόν να αναπτυχθούμε καταξιωνόμαστε πρώτα στα μάτια του ίδιου μας του εαυτού. Ας αναλογιστούμε πόσο σημαντικό είναι αυτό.
Υπάρχουν όμως και στιγμές που η ζωή μας πέφτει σε ένα τέλμα. Η καθημερινότητά μας μοιάζει με ένα λαβύρινθο και εμείς στεκόμαστε στο κέντρο του αδρανείς μη μπορώντας να ακολουθήσουμε ένα δρόμο για να βγούμε από αυτόν. Πρέπει όμως να συνειδητοποιήσουμε ότι εμείς οι ίδιοι επιλέξαμε να μπούμε σε αυτόν το λαβύρινθο. Εμείς επιτρέψαμε στα προβλήματά μας και στην ψυχολογική πίεση που απορρέει από αυτά να μας κατακλύσουν και να μας καταστήσουν ανήμπορους να ξεφύγουμε. Εμείς παραμελήσαμε τον εαυτό μας και τον αφήσαμε να σαπίζει εικονικά και όχι να διατηρείται ακμαίος και δημιουργικός. Γιατί λοιπόν να εστιάζουμε στα προβλήματα και τις ατυχίες που μας κρατούν στάσιμους και δέσμιους στην αδράνεια; Γιατί να μην κοιτάξουμε τη ζωή μας κατάματα και να οδηγηθούμε στην ανάπτυξη και την επιτυχία;
Ό,τι και αν συμβεί λοιπόν στη ζωή μας είναι στη δική μας δικαιοδοσία πως θα διαχειριστούμε την εξέλιξή της. Μπορούμε να παραμείνουμε στάσιμοι και να παρατηρούμε τα πάντα από απόσταση, μπορούμε όμως και να παλέψουμε για να κατακτήσουμε τα όνειρα που τολμήσαμε να κάνουμε. Τι επιλέγουμε λοιπόν; Να εγκαταλείψουμε τον εαυτό μας και να τον αφήσουμε να σαπίσει στην έρημο της απραξίας ή να τον σώσουμε οδηγώντας τον σε μια όαση δημιουργίας και ανάπτυξης. Από εμάς εξαρτάται.
Της Μαρία Παπαλεξοπούλου
