Ζούμε ξεκάθαρα στην εποχή της εικόνας και της διαφήμισης. Στην εποχή που τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν κάνει την «προβολή» προσώπων και πραγμάτων πιο «εύκολη» από ποτέ. Είναι γεγονός ότι η τεχνολογία εκμηδενίζει αποστάσεις, διευκολύνει την επικοινωνία και προάγει την επιχειρηματικότητα με τρόπους που στους μεγαλύτερους φαντάζουν πολύπλοκοι και στους νεότερους «αυτονόητοι» μιας και γαλουχούνται μέσα σε αυτό το περιβάλλον. Σε πρώτη ανάγνωση, φαίνεται να ζούμε λοιπόν στην εποχή που όλα είναι δυνατά, όλα είναι εύκολα, οι άνθρωποι είναι πάντα χαμογελαστοί, λαμπεροί, στοχαστικοί, επιτυχημένοι και και και… και όλοι εμείς είμαστε ευτυχείς πρωταγωνιστές και θεατές. Μήπως παραείναι καλό για να είναι αληθινό; Μια πιο προσεκτική ματιά με το βλέμμα του παρατηρητή αποκαλύπτει ότι όσο εύκολα προβάλουμε κάτι, τόσο εύκολα κρίνουμε. Έχουμε παρασυρθεί όλοι από αυτή τη δίνη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και ζούμε τον κόσμο ή το συνάνθρωπο μας μέσα από την εικόνα μιας ανάρτησης. Πόσο επιφανειακό είναι όλο αυτό; Πώς θα άλλαζε η γνώμη μας για τους ανθρώπους αν τους αντικρίζαμε με τα μάτια της καρδιάς; Πώς θα διαμορφώνονταν οι μεταξύ μας σχέσεις αν κάναμε μια υπενθύμιση στον εαυτό μας «Σήμερα επιλέγω να βλέπω με τα μάτια της καρδιάς».
Υπάρχουν πολλές στιγμές στη ζωή μας που ζούμε την ψευδαίσθηση μιας εικόνας. Ακόμη και αν η εικόνα αυτή απεικονίζει εμάς τους ίδιους. Σε πόσες φωτογραφίες δεν φαινόμαστε πανέμορφοι και χαρούμενοι, αλλά στην πραγματικότητα την ώρα που τραβήχτηκαν μέσα μας επικρατούσε χάος, πανικός και λύπη. Ο βιαστικός τρόπος του scroll down με τον οποίον συνηθίζουμε να «βλέπουμε» πια, δεν μας επιτρέπει να διακρίνουμε αν μια εικόνα ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Πόσο μας ενδιαφέρει όμως η αλήθεια; Με πόση ευκολία επισφραγίζουμε την γνησιότητα αυτού που βλέπουμε μοιράζοντας βιαστικά Like ή με πόση ευκολία και καχυποψία αμφισβητούμε και σχολιάζουμε εικόνες και ειδήσεις που δεν κάναμε καν τον κόπο να διασταυρώσουμε με κάποια έγκυρη πηγή;
Ανέκαθεν, αλλά πόσο μάλλον στην εποχή της εικόνας που ζούμε, οι άνθρωποι χωρίζονται νοητά με βάση την εμφάνιση σε όμορφους ή άσχημους, με βάση την κοινωνική υπόσταση σε επιτυχημένους ή μη. Αν όμως επιλέγαμε κάποια στιγμή να δούμε τον κόσμο με τα μάτια της καρδιάς θα συνειδητοποιούσαμε ότι όλη αυτή η κατάσταση είναι ουτοπική. Όλοι είμαστε ίσοι και έχουμε το ίδιο δικαίωμα στην επιτυχία και στην ευτυχία. Όλοι γεννηθήκαμε μικρόσωμοι, γυμνοί, αδύναμοι και με τα μάτια μας σχεδόν κλειστά. Το μόνο που αναζητούσαμε τις πρώτες στιγμές της ζωής μας ήταν η αγκαλιά, η αγάπη και η φροντίδα της μητέρας μας. Δεν μας ένοιαζε αν ήταν όμορφη ή άσχημη, επιτυχημένη ή μη. Με τα μάτια της καρδιάς την ξεχωρίζαμε από όλους και από την κοιλιά της ακόμα νιώθαμε ότι και εκείνη. Έτσι μάθαμε να διακρίνουμε την αλήθεια της, αβίαστα, με ανοιχτή διάνοια και καθαρή καρδιά.
Αν επιλέγαμε λοιπόν να αντικρίσουμε και την κοινωνία μας με τα μάτια ενός βρέφους, με τα μάτια της καρδιάς δηλαδή, πόσο πιο όμορφα θα φαίνονταν όλα; Πόσο πιο αληθινό και ανθρώπινο θα ήταν να νιώθαμε ο ένας τον ψυχικό κόσμο του άλλου πέρα από αυτό που βλέπουν τα μάτια; Πόσο πιο ωραία πρότυπα θα δημιουργούσαμε για τα παιδιά μας; Μέρα με τη μέρα, ας υπενθυμίζουμε λοιπόν στον εαυτό μας: «Σήμερα επιλέγω να βλέπω με τα μάτια της καρδιάς. Σήμερα σπέρνω μια καλή συνήθεια».
Δεν είναι τόσο εύκολο να ξεφύγεις από τη σπηλιά του Πλάτωνα. Αξίζει όμως να προσπαθήσεις. Αξίζει να γίνεις κι εσύ ένας από τους τρελούς που μοιράζουν αγάπη.
της Μαρίας Παπαλεξοπούλου
