Πόσες φορές έχουμε αναρωτηθεί μέσα μας αν είμαστε ευχαριστημένοι με τη ζωή μας; Αν είμαστε ικανοποιημένοι από τις καταστάσεις στις οποίες ζούμε, από γεγονότα που βιώνουμε, από την καθημερινότητα μας ή από τις σχέσεις με τους γύρω μας; Και το σπουδαιότερο απ’ όλα, είμαστε ικανοποιημένοι με τον ίδιο μας τον εαυτό; Σκεφτήκαμε, τι είναι αυτό που δεν μας αρέσει στη ζωή μας και μας οδηγεί στο να γκρινιάζουμε συνεχώς; Μπορούμε να το αλλάξουμε; Αν όχι, τι είναι αυτό που μας κρατάει δέσμιους στην απραξία και δεν μας αφήνει να πάρουμε εμείς οι ίδιοι τα ηνία της ζωής μας ώστε να προχωρήσουμε προς την αλλαγή; Μήπως να συνειδητοποιήσουμε ότι όντως μπορούμε; Μήπως να υπενθυμίσουμε στον εαυτό μας «Σήμερα επιλέγω να αλλάξω αυτά που δεν μου αρέσουν αντί να γκρινιάζω γι’ αυτά;»
Η καθημερινότητά μας κινείται πολλές φορές σε αλλόκοτους ρυθμούς. Είναι ένα γαϊτανάκι γεγονότων και καταστάσεων το οποίο δημιουργεί τη λεγόμενη ρουτίνα. Κι εμείς είμαστε παγιδευμένοι μέσα σ’ αυτή και καμιά φορά φαινόμαστε σαν απλοί παρατηρητές της ζωής μας χωρίς να μπορούμε να κάνουμε κάτι για να αλλάξουμε αυτά που μας ενοχλούν, αυτά που μας χαλάνε την ηρεμία μας. Που εντοπίζονται όμως αυτά που μας κάνουν να γκρινιάζουμε συνεχώς; Η απάντηση είναι παντού. Μπορεί να μας ενοχλούν κάποια θέματα στο εργασιακό μας περιβάλλον ή στις σχέσεις μας με τους συνεργάτες μας. Μπορεί να μας προβληματίζουν οικογενειακά θέματα που μπορεί να προκύψουν, σχέσεις με τους συγγενείς μας, τους φίλους μας και γενικότερα με τον κοινωνικό μας περίγυρο. Τα οικονομικά προβλήματα που μπορεί να έχουμε. Οι αμφίρροπες καταστάσεις στην προσωπική μας ζωή. Τα προβλήματα των δικών μας ανθρώπων. Ακόμη και η εξωτερική μας εμφάνιση, η φυσική μας κατάσταση και πολλά άλλα.
Όλοι οι άνθρωποι έχουμε προβλήματα. Άλλοτε πολύ σοβαρά άλλοτε λιγότερο. Πάντα και παντού θα υπάρχουν αμφιλεγόμενες καταστάσεις που θα συσσωρεύονται στο μυαλό μας και θα μας προκαλούν τη λεγόμενη γκρίνια. Αυτό το συνεχόμενο παράπονο που χωρίς να το συνειδητοποιούμε μας απομακρύνει σταδιακά από τη γαλήνη και την ευτυχία. Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς για όλο αυτό; Ποια είναι η στάση μας απέναντι στα προβλήματά μας; Γιατί δεν αντιδρούμε; Γιατί δεν αλλάζουμε ό,τι δεν μας αρέσει ώστε να σταματήσουμε να γκρινιάζουμε; Τις περισσότερες φορές ευθύνεται η ψυχολογική κούραση που μας καταβάλει και αδυνατούμε να αντιμετωπίσουμε ότι μας προβληματίζει. Άλλοτε είναι η έλλειψη διαλλακτικότητας που έχουμε και δεν μπορούμε με διαύγεια να δούμε το πρόβλημα που υπάρχει μπροστά στα μάτια μας, ενώ οι γύρω μας μάς το επισημαίνουν συνεχώς. Άλλες φορές βολευόμαστε μέσα στο πρόβλημα και προτιμούμε να το διαιωνίζουμε γιατί φοβόμαστε τι θα γίνει αν αλλάξουν τα πράγματα. Ακόμη και η σωματική κούραση παίζει το ρόλο της και μας καθιστά ανήμπορους να σηκωθούμε από τον καναπέ και να ενεργοποιηθούμε αλλάζοντας αυτά που μας ενοχλούν.
Αξίζει όμως να ζούμε μία καθημερινότητα μέσα στην ένταση και στη γκρίνια; Μάλλον όχι. Ό,τι μας ενοχλεί πρέπει να αλλάζει. Αν δεν έχουμε το ψυχικό κουράγιο οφείλουμε να βρούμε αυτή τη δύναμη, που πάντα υπάρχει ανενεργή μέσα μας και περιμένει να αναδυθεί στην επιφάνεια ώστε να καταφέρουμε να αλλάξουμε την κατάσταση που μας προβληματίζει. Αν και πάλι δεν μπορούμε, ας ζητήσουμε βοήθεια. Δεν είναι κακό. Αν δεν είμαστε διαλλακτικοί πρέπει να μάθουμε να ακούμε τη γνώμη και τη συμβουλή όσων βλέπουν πιο καθαρά από εμάς. Αν είμαστε κουρασμένοι σωματικά ας ξεκουραστούμε και ας ανακτήσουμε τον έλεγχο της ζωής μας.
Η γκρίνια είναι εξουθενωτική για εμάς και τους γύρω μας. Ας χρησιμοποιήσουμε λοιπόν το αντίδοτο της γκρίνιας το οποίο ονομάζεται αλλαγή. Είναι προτιμότερο να αλλάζουμε ότι μας ενοχλεί παρά να γκρινιάζουμε συνεχώς. Μόνο έτσι θα φτάσουμε σε μια λύτρωση, σε μια ψυχική ηρεμία. Μόνο έτσι θα χαρούμε την καθημερινότητα και θα αισθανθούμε ελεύθεροι. Η γκρίνια είναι ανασταλτικός παράγοντας για όλα αυτά. Ας υπενθυμίσουμε λοιπόν κάτι χρήσιμο στον εαυτό μας «Σήμερα επιλέγω να αλλάξω αυτά που δεν μου αρέσουν αντί να γκρινιάζω γι’ αυτά»
της Μαρίας Παπαλεξοπούλου
